दुई प्राणी
...
वर्षाको महिना, थाकेर ओत लागेर एक जोडी हेरिरहेको थियो झरी।
उसले ओत लागेको पार्कको कुर्सीमा बसेर, टाढिएको हात समाउँदै भनिन्, झमझम वर्षा हृदयको ओखती हो, मनको शान्ति हो।
उसले टाढिएको दूरी अझ मेटाउँदै भन्यो, वर्षा? त्यो त पानी हो। अनि रह्यो कुरा हाम्रो भावना, त्यो त भ्रम हो।
एकैछिनमा रोकियो झरी, कालो बादल अन्तै भाग्यो, प्रकृतिको सुन्दर लीला, झलमल्ल घाम लाग्यो। उसले भनिन्, यो न्यानो, यो उज्यालो घाम ईश्वरको वरदान हो। उसले भन्यो, भो भो, जाऊँ उता छायाँतिर, चर्को घाम भो।
पार्कमा भीड थियो, मान्छेहरू आउने-जाने गरिरहेका थिए। एकैछिनमा आउँथे अनि एकैछिनमा हराउँथे। उसले भन्यो, यति हतारमा कहाँ गएर के पाउनु छ?
उसले प्रश्न गरिन, के थाहा उनीहरूलाई कति काम पो भ्याउनु छ?
पार्कमा थुप्रै जोडीहरू थिए, सुनिरहेका थिए हृदयका धडकन। थिएन वास्ता संसारको, भङ्ग हुँदै थिए अरू बन्धन।
उसले देखेर भन्यो, यसरी त पछि गाह्रो हुन्छ, मायामा यसरी कोही न परोस्।
उसले भनिन्, हेर त, कति खुशी छन्, ईश्वरले उनिहरुको जीवन प्रेमले भरोस।
हिँड्दै जाँदा आँखा पर्यो ती पसलका सिसाहरूमा। मुहारमा उदासी देख्दा उसले भन्यो, के देखाउँ र? के भो? उसले भनिन्, खैरो दाग ले अनुहारनै ढाक्ने भएछ...
उसले भन्यो, कस्तो मान्छे! तिमीले सिसामा सजिएका फूलहरू पनि त हेर न, दाग त के मा चाहिँ हुँदैन र?
घर फर्केपछि रातको बेला, खुशीले बोलाउदै, उसले झ्यालतिर देखाउँदै भन्यो, उता हेर त ।
उसले भनिन्, दागले त मुहार नै छोप्छ अब, ए.. अनि धेरै भएछ सिसा न पुछेको धुलो पो जमेछ।
उसले भन्यो, हेर त, दाग त चन्द्रमामा पनि हुन्छ, तर कति सुन्दर!
उसले भनिन्, अनि चन्द्रमा त सधैं चम्किन्छ, फरक छ।
उसले भन्यो, तिमी चन्द्रमाभन्दा चम्किला छौ।
उसले मुस्कुराउँदै भनिन, साँच्चै?
उसले भन्यो, आकाशको चन्द्रमाको कसम।
दुई प्राणी पृथक रुचि राखेका, माया गरेर संसार सृष्टि नै उज्यालो परेका। धेरै भयो, यसरी नै खुशी भएर बसेका। ...